riep de koster uit, terwijl zijn gezicht blauw werd.
—Wilt gij mij de groote beleefdheid bewijzen om op die vraag te antwoorden, alsof zij werkelijk van belang was?
—Het is waar, dat ik tegen een dier ben aangeloopen, dat zeer onhandig voor een winkel was opgehangen.
—Hadt gij het dan niet gezien?
—Ik was in gedachten verdiept.
—Hadt gij gegeten, toen gij de deur van de kerk sloot?
—Zeker.
—En toen gij tegen dat kalf aanliept, hadt ge toen ook niet gegeten.
—Maar….
—Gij zegt, dat gij niet gegeten hadt?
—Toch wel.
—En drinkt gij licht of zwaar bier?
—Zwaar bier.
—Hoeveel halve kannen?
—Twee.
—Nooit meer?
—Wel eens drie.
—Nooit vier? Nooit zes?
—Dat gebeurt zeer zelden.
—Drinkt gij geen grog na uw middagmaal?
—Soms.
—Houdt ge van sterken of slappen grog?
—Niet te slap.
—Hoeveel glazen drinkt gij dan?
—Dat hangt ervan af.
—Zijt gij bereid te zweren, dat gij soms niet drie of vier glazen drinkt?
Daar de koster, die hoe langer hoe blauwer werd, niet antwoordde, ging de advocaat zitten en zeide onder de hand:
—Die vragen bewijzen genoeg, dat de hond zeer goed in de kerk kon opgesloten zijn door den getuige, die na zijn middagmaal geen kalveren ziet, omdat hij in gedachten verdiept is. Dat is alles wat ik wilde weten.
Als ik gedurfd had, zou ik mijn advocaat om den hals zijn gevlogen. Ik was gered.
Waarom zou Capi niet in de kerk zijn gesloten? Dat was zeer wel mogelijk. En als hij op die wijze opgesloten was, zou ik niet in de kerk zijn ingebroken; ik was dus niet schuldig, daar dit het eenige bewijs was, dat tegen mij was aangevoerd.
Na den koster hoorde men de menschen, die met hem waren medegegaan, toen hij naar de kerk ging, maar zij hadden niets gezien, behalve het open raam, waardoor de dieven waren ontvlucht.
Daarna hoorde men mijne getuigen: Bob, zijne makkers, den herbergier, die allen getuigden omtrent den tijd, waarop zij mij gezien hadden; een enkel punt werd echter niet opgehelderd, en dit was van veel gewicht, omdat het den juisten tijd betrof, waarop ik het terrein van de wedrennen had verlaten.
Toen het getuigenverhoor was afgeloopen, vroeg de rechter mij, of ik niets te zeggen had, er bijvoegende dat ik zwijgen kon, indien ik dit beter achtte.
Ik zeide, dat ik onschuldig was en mijne zaak vertrouwde aan de rechtvaardigheid der rechters.
Toen liet de rechter het procesverbaal voorlezen van de verklaringen, die ik had hooren afleggen en zeide daarop, dat ik overgebracht zou worden naar de gevangenis van het graafschap, om daar te wachten tot de groote rechtbank van gezworenen bijeenkwam, die beslissen zou of ik al dan niet naar het crimineel gerechtshof zou worden verwezen.
Het crimineel gerechtshof!
Ik zonk op mijn bank neder. Helaas! waarom had ik ook niet naar den raad van Mattia geluisterd!
XLI.
BOB.
Eerst lang nadat ik weder in mijne gevangenis zat, begon ik de reden te begrijpen, waarom men mij niet in vrijheid had gesteld: de rechter wilde wachten tot de andere personen, welke in de kerk gedrongen waren, in hechtenis waren genomen, om te zien of ik hun medeplichtige was.
