—Kinderen, sprak hij, het is met ons gedaan.
Ik wilde mij verwijderen, want ik begreep, dat iets gewichtigs zou gebeuren, daar hij uitsluitend tot zijn kinderen sprak en ik meende, dat ik onbescheiden handelde, als ik daarbij bleef.
Maar hij wenkte mij te blijven.
—Behoort gij ook niet tot mijn gezin? vroeg hij; hoewel gij nog niet oud genoeg zijt om hetgeen ik u ga mededeelen te begrijpen, zijt gij reeds meermalen door het ongeluk beproefd geworden om mijn bedoelingen te vatten. Kinderen, ik ga u verlaten.
Deze woorden werden door een uitroep en een kreet van smart beantwoord.
Lize wierp zich snikkend in zijn armen.
—O, gij begrijpt, dat ik niet vrijwillig besluit om zulke goede kinderen als gij zijt te verlaten en mijn lieve kleine Lize niet meer te zien.
Hij drukte Lize met kracht tegen de borst.
—Maar men heeft mij tot betalen veroordeeld, en daar ik geen geld heb, gaat men hier alles verkoopen en waarschijnlijk zal dit zelfs niet toereikend zijn en zal ik naar de gevangenis moeten gaan, waarin ik dan vijf jaren blijven moet; daar ik het niet met mijn geld doen kan, zal ik mijn schuld met mijn lichaam, met mijn vrijheid moeten aflossen.
Wij begonnen allen te weenen.
—Ja, dat is heel treurig, maar er valt tegen de wet niets te doen en het is de wet; vroeger was deze nog strenger, zeide mij een advocaat; als toen een schuldenaar zijn schuldeischers niet betalen kon, dan hadden dezen het recht zijn lichaam in stukken te snijden en het tusschen elkander in zooveel deelen te verdeelen, als zij
maar wilden; mij zet men eenvoudig in de gevangenis, binnen weinige dagen zal dat waarschijnlijk gebeuren. Wat zal er in die vijf jaren van u worden? Dat is het ergste.
Hij zweeg toen; ik weet niet welke gedachten deze stilte bij de anderen teweegbracht, maar voor mij was zij een van de vreeselijkste uit mijn leven.
—Gij kunt wel nagaan, dat ik hierover veel nagedacht heb en ik zal u mijn besluit mededeelen, waardoor gij dan niet, nadat ik u verlaten heb, alleen zult behoeven achter te blijven.
Ik kreeg weder eenige hoop.
—Rémi zal aan mijn zuster Katherina Suriot schrijven; zij is een zeer verstandige vrouw en zal ons, wanneer zij hier is, stellig ten beste raden.
Het was voor de eerste maal, dat ik een brief schreef: het was een moeilijke en zware taak, die mij werd opgelegd.
Hoewel, na alles wat Acquin ons had medegedeeld, voor ons niet veel overschoot waarop wij konden rekenen, behielden we toch altijd nog eenige hoop en in den toestand, waarin wij verkeerden, was deze hoop van veel waarde voor ons.
Wat hoopten wij?
Dat wisten we zelf niet; maar wij hoopten; Katherina zou bij ons komen en zij was een vrouw, die verstand van zaken had; dat was voor onwetende en eenvoudige kinderen, zooals wij waren, reeds voldoende.
Zij kwam echter niet zoo spoedig als wij ons hadden voorgesteld en de deurwaarder en de justitie verschenen eerder dan zij.
Vader Acquin wilde zich juist naar een zijner vrienden begeven, toen hij, zijn huis verlatende, plotseling tegenover hen stond; ik vergezelde hem en in een oogwenk waren we allen om hem heen. Maar hij wilde niet vluchten. Ik zag hem verbleeken en met een zwakke stem vroeg hij de agenten verlof, zijn kinderen vaarwel te mogen zeggen.
—Gij moet er niet zoo wanhopend onder zijn, vriendlief; wanneer men voor
schulden in de gevangenis gaat, is het nog zoo erg niet.
Wij keerden in huis terug, door de agenten gevolgd.
Ik ging de jongens uit den tuin roepen.
Toen wij weer bij hun vader kwamen, hield deze Lize in zijn armen, die luid weende.
Een van de agenten fluisterde hem toen iets in, wat ik niet verstaan kon.
—Ja, gij hebt gelijk; het moet, antwoordde Acquin.
Hij richtte zich eensklaps op, zette Lize op den grond, die zich echter aan hem vastklemde en zijn hand niet wilde loslaten.
Hij drukte toen Martha, Alexis en Benjamin een kus op het voorhoofd.
Ik had mij in een hoekje teruggetrokken om ongestoord mijn tranen te kunnen laten vloeien, hij riep mij:
—En gij Rémi? komt gij mij niet goedendag zeggen? zijt gij ook geen kind van mij?
Wij waren buiten ons zelf van smart.
—Blijf, beval Acquin, ik beveel het u.
En haastig vertrok hij, nadat hij Lize's hand in die van Martha gelegd had.
Ik wilde hem volgen en begaf mij reeds naar de deur, toen Martha mij terughield.
Waar zou ik zijn heengegaan en wat zou ik gedaan hebben?
Wij bleven allen geheel verbijsterd en terneergeslagen in de keuken staan; wij weenden allen en geen van ons kon een woord spreken.
Wat zouden wij ook gezegd hebben?
