—Het spijt u, dat wij van elkander moeten scheiden; gij behoeft mij dat niet te zeggen, ik lees het in uw oogen en mijn hart zegt het mij.
Zij gaf mij te kennen, dat hiervan geen sprake was.
—Over veertien dagen kom ik te Dreuzy.
Zij schudde het hoofd.
—Wilt gij niet, dat ik naar Dreuzy ga?
Om elkander te begrijpen, deed ik gewoonlijk verscheidene vragen die zij door een knikje met het hoofd beantwoordde.
Zij zeide mij, dat zij gaarne wilde, dat ik te Dreuzy zou komen; maar—zij wees met haar hand in drie verschillende richtingen—waarmede zij bedoelde, dat ik eerst haar broeders en zusters moest bezoeken.
—Gij wilt dat ik eerst naar Varses, Esnandes en Saint-Quentin ga?
Zij glimlachte en scheen blijde, dat ik haar begrepen had.
—Waarom? Ik wilde juist u het eerst zien.
Zij beduidde mij toen, waarom zij dit wenschte. Ik zal het u mededeelen.
—Daar ik gaarne eenige tijding van Martha, Alexis en Benjamin zou willen hebben, zoo moet gij met hen beginnen; daarop bezoekt gij mij te Dreuzy en gij
kunt mij dan alles van hen vertellen.
Lieve, goede Lize!
Zij moesten dien dag om acht uur vertrekken en tante Katherina had een groot rijtuig besteld, waarmede zij eerst naar hun vader zou rijden en daarop elk, met hun eigen pakje kleeren, naar den trein zou brengen, die hen naar de plaats hunner bestemming zou voeren.
Tegen zeven uur nam Martha mij mede naar den tuin.
—Wij zullen over een uur elkaar verlaten, zeide zij; ik wilde u gaarne eene herinnering geven; neem dit: het is een naaitaschje, gij zult daarin eenig garen, naalden en ook een schaar vinden, die mijn peet mij gegeven heeft; op uw reizen zult gij dat alles noodig hebben, want ik ben er dan niet om uw kleeren te verstellen of een knoop voor u aan te zetten. Wanneer gij dit gebruikt, dan kunt gij aan ons denken.
Gedurende dit gesprek was Alexis ook in den tuin gekomen en zoodra Martha in huis teruggekeerd was, naderde hij mij.
—Ik heb twee gulden, zeide hij, en gij zoudt mij veel genoegen doen, een daarvan aan te nemen.
Van ons vijven was Alexis de eenige, die iets voor geld gevoelde en wij plaagden hem steeds met zijn gierigheid; hij bespaarde altijd elke cent en hij was niet weinig in zijn schik, wanneer hij er zooveel bij elkander had, dat hij ze voor zilvergeld kon inwisselen.
Zijn aanbod trof mij daarom des te dieper; ik wilde weigeren, maar hij drong er zoo op aan, en eindelijk liet hij er een van in mijn hand glijden. Ik besefte toen, hoe sterk de genegenheid was, die hij voor mij gevoelde, daar deze hem afstand van zijn schat deed doen.
Benjamin vergat mij evenmin; hij wilde mij ook een geschenk geven, maar eischte in ruil daarvan een stuiver, "daar een mes de vriendschap afsnijdt."
Het uur ging snel voorbij; nog een kwartier en vijf minuten, en dan zouden wij van elkaar moeten scheiden; zou Lize niet aan mij denken?
Toen wij het rijtuig over den weg hoorden rollen, kwam zij uit de kamer van tante Katherina en wees mij, haar in den tuin te volgen.
—Lize! riep tante Katherina.
Maar Lize gaf geen antwoord en liep snel voort.
Bloemisten en moezeniers gebruiken altijd elk plekje van hun tuin zoo nuttig mogelijk; toch groeide in onzen tuin een prachtige bengaalsche stamroos, die in een verloren hoekje was blijven staan.
Lize begaf zich daarheen en sneed een tak van deze roos af; zij keerde zich daarop tot mij, verdeelde het takje, waaraan twee knoppen zaten, die bijna uitliepen en gaf mij er een van.
O, hoe welsprekend waren hare stomme lippen en wat lag er niet in haar blik te lezen! Hoe koud en onverschillig zijn woorden, vergeleken bij dien blik!
—Lize! Lize! riep tante.
Alle pakjes waren reeds in het rijtuig gezet.
Ik nam mijn harp en riep Capi, die, toen hij mijn instrument en mijn vroegere kleederdracht weder zag, die niets vreeselijks voor hem hadden, vroolijk om mij heen sprong, daar hij begreep, dat wij weder op reis zouden gaan en hij zijn vrijheid daarmede herkreeg, wat voor hem wel zoo verkieslijk was.
Het oogenblik van scheiding was aangebroken. Tante Katherina zorgde, dat het van korten duur zou wezen; zij liet Martha, Alexis en Benjamin instijgen en beval mij, Lize op haar schoot te zetten.
Toen ik geheel terneergeslagen bleef staan, duwde zij mij een weinig weg en sloot het portier.
—Vooruit! zeide zij.
En het rijtuig reed weg.
Door mijn tranen heen zag ik Lize's gezichtje nog even uit het rijtuig steken en wuifde zij met de hand. Een oogenblik later sloeg het rijtuig een hoek om en zag
ik niets dan een grijze stofwolk.
Alles was voorbij.
Op mijn harp geleund, met Capi aan mijn voeten, bleef ik gedachteloos voor mij uitstaren en het stof gadeslaan, dat op straat neerviel.
